Πρώτη εξεταστική...


Ένα σου βλέμμα με γύρισε πίσω στις στιγμές που ζήσαμε.Σε αυτή την πόλη.Πως τυχαίνει όμως ε;Σύμπτωση τι να πω;Πάντως χάρηκα που σε είδα!!!Είχε πλάκα αυτή η αμήχανη στιγμή που ''ξύθηκες''από πάνω μου για να περάσεις γιατί δεν υπήρχε άλλο μονοπάτι(λόγω χιονόπτωσης).Η αμηχανίας μας την ώρα που κοιταζόμαστε στα μάτια με έκπληξη(έχουμε καιρό να βρεθούμε βλέπεις) καθώς είμαστε έτοιμοι να ξεστομίσουμε ένα απλό ''γεια''αλλά...το παίρνουμε πίσω...το μασάμε...κανένας δεν κάνει την πρώτη κίνηση...Τι ψυχή έχει ένα γειά βρε παιδί μου!



Y.Γ. Πολύ ανομολόγητο έχει πέσει 

 

Το παιδί...

Σήμερα καθώς περνούσα από το κέντρο της πόλης που σπουδάζω,είδα ένα νεαρό με ένα χέρι να τρώει επάνω στο πεζουλάκι καλαμπόκι.Κατευθείαν ξέχασα τις ''δήθεν σκοτούρες''που είχα και θαύμασα την ομορφιά αυτού του νεαρού.Πόσο μικρή ένιωσα.Είμαστε καλά και βρίσκουμε συνεχώς προβλήματα...Απ'αυτά όμως παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε...τα μικρά...τα απλά..τα θαύματα!Γιατί η ζωή μας είναι ένα δώρο...Ένα τυλιγμένο κουτί που το ξετυλίγουμε καθημερινά!Λίγο-λίγο!Πότε αργά και πότε γρήγορα.Ας ξεκινήσουμε να βγάζουμε την ομορφιά μέσα από το κουτί αυτό.Είτε όταν είμαστε χαμένοι στη θλίψη μας είτε όταν δεν είμαστε καλά.Πάντα υπάρχει λίγο φως!Αυτό μας κρατά ζωντανούς! '')

Η εξομολόγηση...

Κι όμως ποτέ δε σε ξέχασα και ας περάσανε κάποια χρόνια.Δε ξέρω πάλι γιατί θα γράψω για σένα...Ίσως μάλλον ξέρω.Γιατί έμεινε ένα κενό μεταξύ μας-ένα αδιέξοδο.Ξέρεις και ξέρω πως έχουμε αλλάξει και οι δύο.Δεν είμαι εγώ,δεν είσαι εσύ.Τότε ήμασταν δύο παθιασμένα παιδιά στην ενηλικίωση...Δε ξέραμε τι νιώθαμε,δε ξέραμε τι θέλαμε...Ήμασταν μπερδεμένοι!Εσύ είχες ένα λόγο.Ήσουν με άλλη.Εγώ όμως;Τέλοσπάντων δεν έχει σημασία να μιλάμε για αυτά.Τέσσερα χρόνια πέρασαν.Κι όμως σε σκέφτομαι.Θέλω να σε καλά και αυτό μόνο.Εγώ ποτέ δε ξεχνώ.Να το θυμάσαι...