ΜΠΆΧΑΛΟ

 

Θυμός,πόνος,καημοί,απωθημένα,φοβίες όλα μαζί. Αυτό είναι ο άνθρωπος-Ενα τρομαγμένο πλάσμα που θέλει αγάπη!!!.(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΦΩΣ)
Ολοι έχουμε τις ανασφάλειες μας,το βλέπω καθημερινά στα χιλιάδες πρόσωπα που συναντώ...Όλοι είμαστε ελλειπείς!!!Και αυτός που δεν το βλέπει κάποια μέρα θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του.
Όλοι ψάχνουμε αυτή τη ζεστή αγκαλιά του Ιησού Χριστού μας που θα μας ηρεμήσει και θα μας γαληνέψει.
Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι ήμασταν έστω χαμογελαστοί ή τουλάχιστον σκορπίζαμε τη χαρά που έχει απομείνει μεσα μας γιατί υπαρχει μεσα μας και ας πονάμε...
Αλλά απογοητεύομαι μεγαλώνοντας...22 πια και ο καθενας κοιτάζει τον εαυτούλη του και την πάρτη του.Δεν κοιτάζει το διπλανό του πόσο μαλλον στα μάτια!!!!
ΦΟΒΟΣ με ΜΙΑ λεξη.
Γιατί θεε μου να υπάρχει τόση κακία σε τούτο εδώ τον κόσμο;
Ξέρεις πως δε μπορείς να το αλλάξεις.
Ή εγώ παρά είμαι ευαίσθητη με τα μάτια ενός μικρού παδιού να κοιτάζω και να βλέπω θησαυρούς ίσως και ελαφριά για κάποιους άλλους
Αλλά μαθαίνω να μη με νοιάζει με τον καιρό αλλά δε θα σκληρύνω γιατί έτσι ξέρω πως ζω και ας ο πόνος είναι αρκετός μαθαίνω να ζω με αυτόν στα καλά & στα άσχημα.
Γι'αυτό ειναι η ζωή εξάλλου!!!Ασπρο-Μαύρο , φως και σκοτάδι , χαρά και πόνος!!!! 2 Αντιφάσεις της ζωής διπλό νόμισμα και εσύ ο πρωταγωνιστής που πρέπει να διαλέξεις!!!
Δύσκολα τα πράγματα μου λες μα το ξέρω καταβάθος πως το θες!!!

Δεν το μετανιώνω.Αυτή είναι η πραγματική μου φύση,.Μια ρομαντική ψυχή που ψάχνει να αγαπηθεί,να αγαπήσει,να μοιράστει,να μοιραστεί και να πονέσει μαζί σου.
Η κάθε μου μέρα είναι διαφορετική, τη βλέπω με διαφορετική οπτική γωνία!
Ο κάθε άνθρωπος κάτι σου μαθαίνει και κάτι σου διαδάσκει ...
Στη ζωή αρχίζω να καταλαβαίνω πως όντως όλα είναι δρόμος...Με ανηφόρες & κατηφόρες.Το καλό με τον πόνο όμως είναι οτι μαθαίνεις πτυχές του εαυτού που ούτε κι εσύ γνώριζες!!!Τον μαθαίνεις σιγά-σιγά -Βλέπεις τα λάθη σου και προσπαθείς να τα διορθώσεις όσο μπορείς και θέλεις.Βλέπεις τις αδυναμίες σου που μπορείς να τις μετατρέψεις σε κάτι καλό και ίσως δημιουργικό...
Απλά ξέρεις κάτι εσύ που το διαβάζεις μη σταματήσεις να ελπίζεις ψυχή μου,το φως είναι μέσα σου και άσε να ανθίσουν τα λουλούδια της ψυχή σου μέσα στην καρδιά σου και πάλι θα μοσχομυρίσεις τις μυρωδιές του κόσμου.....
Αρκεί να μη σταματάς να πιστεύεις- στα θαύματα!!!! Και ναι! Πάλι θα ξυπνήσεις από το λήθαργο.....απλά μη σταματάς να πιστεύεις & να ελπίζεις ματάκια μου...

 

 

Ο πόνος = ΖΩΉ

Σημερα γιορταζω τον πονο μου γιατι με τον πονο μου εγινα ενα,τον αγαπησα .Αυτος ηταν κοντα μου στα δυσκολα.Αυτος με εμαθε να πολεμω να παραμεινω ζωντανος,να συγχωρω,να αγαπω.Χωρις αυτον δε θα μαθαινα το ελαχιστο και τον ευχαριστω!

Μπορει να μην τον εκτιμω αλλα αυτος με κανει να νιωθω ζωντανος,να βγω απο το νεκροταφειο μου και την κακομοιρια μου!!!

Εμεις οι ανθρωποι δεν τον θελουμε,τον βλεπουμε εχθρο μας ομως αυτο ειναι ενα μεγαλο λαθος που νομιζει το μυαλο μας!!!

Μας ανοιγει νεα μονοπατια,τις σκουριασμενες πτυχες του εαυτου μας που πιασαν αραχνες και μας λεει: εεε εσυ; δε θα ξυπνησεις ποια; -Για ποσο θα αντεχεις να σε πονω ακομα; Ξυπνα ανθρωπε μου εγω για σενα το κανω γιατι καταβαθος σε νοιαζομαι κι ας μη με θες κοντα σου!

Η ΧΑΡΑ κρατα μια στιγμη δεν την καταλαβαινεις γιατι τη νιωθεις εντονα και ο χρονος χανεται ενω στην ουσια εχει την ιδια διαρκεια με τον πονο...αλλα εμεις ως συνηθως κολλαμε σε αυτο που μας πονα και μας πληγωνει!!!ΟΧΙ!!! Η ζωη μας ειναι και πονος και χαρα!Δε γινεται αλλιως -πρεπει να το αποδεχτουμε και να τον αγκαλιασουμε τον πονο...Γιατι χωρις αυτον δε θα ημασταν ανθρωποι που συνεχιζουν να ζουν,να προσπαθουν και να ελπιζουν! :-)

 Υ.Γ Μια πληγωμενη νυχτα του Ιουλη...13’

                                                      Ανα(μονη)

Με ρωτανε...Πως μπορεις να εισαι μονη σου 3 χρονια;

3 χρονια χωρις κανενα στο πλαι σου;

Ναι ειμαι μονη μου και αυτο μ'αρεσει.

Δε θα κυνηγησω τον οποιοδηποτε απλα για να ακουμπησω καπου την ανασφαλεια μου.Οχι.

Απλα ειμαι εδω και περιμενω.Δεν αναζητω.Δεν κυνηγω μανιακα να βρω αυτο το κατι.

Με κουραζουν οι εφημερες σχεσεις.

Ξερεις παντως θελω και απο σενα μια κινηση.

Ενα ενδιαφερον.Οι ρολοι μας εχουν μπερδευτει.

Θελω εσενα καλε μου οπως εισαι και μη νομιζεις οτι θα σταθω σε αυτο που βλεπω εξωτερικα.Οχι.

Απλα να εισαι ο εαυτος σου θελω...

Δε ξερω, ισως ψαχνω τον κυριο ''φανταστικο''

...

Αυτον που θα με σεβεται,θα ειναι ειλικρινης μαζι μου και δε θα φοβαται να μου εκφρασει τα οσα νιωθει αλλα και ποσο νοιαζεται για μενα με απλες κινησεις που για εμενα θα ειναι σημαντικες*...

Εσενα που θα με στηριζεις & θα σε στηριζω.

Εσενα τον εναν. 

Υ.Γ Εγω θα σε βρω και ας εισαι καπου μακρια εκει εξω...

''Ανοιξιάτικη κούραση''

Κουράστηκα.Κουράστηκα σου λέω...

Κουράστηκα να κάνω εγώ την πρώτη κίνηση.

Κουράστηκα να λέω εγώ πρώτη το σ'αγαπώ.

Κουράστηκα να περιμένω και στην τελική να μένω στον άσσο.

Κουράστηκα να σε θέλω εδώ και εσύ να μου λες πως δε μπορείς.

Κουράστηκα να θέλω,να ζητώ,να απαιτώ τα απλά πράγματα,τα φυσιολογικά.

Κουράστηκα να κλαίω για αυτά που ακόμα περιμένω,για αυτά που ακόμα δεν έζησα και προσμένω.

Κουράστηκα να σε έχω απωθημένο.

Γενικά κουράστηκα... 

 ΥΓ:(Δε ξέρω ίσως φταίει που πλησιάζει η εξεταστική:-p) 

 

Μοοd Friday...

 

'Αλλη μια μέρα ανοίγοντας τα δυό μου μάτια ήσουν η πρώτη εικόνα στο μυαλό μου.Είναι όλα αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω...και τα σκέφτομαι και πάλι...ξανά και ξανά...Γιατί να μην έρθω να σε συναντήσω εκείνη τη ζέστη μέρα του καλοκαιριού;Πόσο αφελής ήμουν τότε;Αχ και να'ξερα πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα σε αντίκρυζα.εκεί...Δεν ήρθα όμως.Ο εγωισμός μου ήταν μεγάλος.Συμπωματικό;Αλλά πάλι στην ίδια πόλη...Τι συμπτώσεις μαζεμένες θε μου!!!Κάθε φορά που ακούω τα τραγούδια σου,το αγαπημένο σου συγκρότημα,χτυπάνε οι ευαίσθητες χορδές τις καρδιάς μου μέσα μου.Το μυαλό μου πάει πέρα-δώθε και τα δάκρυα μου ρέεουν ακατάπαυστα...Θυμάμαι τα πρωινά στο κρεβάτι σου,τις στιγμές που με ξυπνούσες,το ''γατάκι''μας...τη συναυλία που με κρατούσες σφιχτοαγκαλιά συνέχεια!!!Θυμάμαι όλη την αγάπη,τη φροντίδα,τις αναμνήσεις που μου πρόσφερες τον καιρό που ήμασταν ένα...Ήμουν η μικρή σου...Έτσι με αποκαλούσες!Δυστυχώς δε θα μπορώ να ξαναδώ τις θάλασσιές χάντρες των ματιών σου κ τις ξάνθες σου μπούκλες.Δε θα μπορέσω να δω ΕΣΈΝΑ!Να σου μιλήσω...να σου πω μια κουβέντα,ένα λόγο!Να σε παρηγορήσω...Τώρα μετά από χρόνια βλέπω τους φίλους σου σε αυτήν την πόλη...πάλι...να σκέφτομαι εσύ γιατί να μην είσαι εδώ;;;Με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι ~Και τι με αυτό όμως;Εσύ δεν είσαι εδώ...Είσαι αλλού!Σε άλλα μέρη μακριά από αυτόν το μάταιο κόσμο.Εύχομαι ολόψυχα οι άγγελοι να σου ψέλλουν γλυκά και να σε παρηγορούν όταν αισθάνεσαι μόνος σου...Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου αγάπη μου!!!

Πρώτη εξεταστική...


Ένα σου βλέμμα με γύρισε πίσω στις στιγμές που ζήσαμε.Σε αυτή την πόλη.Πως τυχαίνει όμως ε;Σύμπτωση τι να πω;Πάντως χάρηκα που σε είδα!!!Είχε πλάκα αυτή η αμήχανη στιγμή που ''ξύθηκες''από πάνω μου για να περάσεις γιατί δεν υπήρχε άλλο μονοπάτι(λόγω χιονόπτωσης).Η αμηχανίας μας την ώρα που κοιταζόμαστε στα μάτια με έκπληξη(έχουμε καιρό να βρεθούμε βλέπεις) καθώς είμαστε έτοιμοι να ξεστομίσουμε ένα απλό ''γεια''αλλά...το παίρνουμε πίσω...το μασάμε...κανένας δεν κάνει την πρώτη κίνηση...Τι ψυχή έχει ένα γειά βρε παιδί μου!



Y.Γ. Πολύ ανομολόγητο έχει πέσει 

 

Το παιδί...

Σήμερα καθώς περνούσα από το κέντρο της πόλης που σπουδάζω,είδα ένα νεαρό με ένα χέρι να τρώει επάνω στο πεζουλάκι καλαμπόκι.Κατευθείαν ξέχασα τις ''δήθεν σκοτούρες''που είχα και θαύμασα την ομορφιά αυτού του νεαρού.Πόσο μικρή ένιωσα.Είμαστε καλά και βρίσκουμε συνεχώς προβλήματα...Απ'αυτά όμως παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε...τα μικρά...τα απλά..τα θαύματα!Γιατί η ζωή μας είναι ένα δώρο...Ένα τυλιγμένο κουτί που το ξετυλίγουμε καθημερινά!Λίγο-λίγο!Πότε αργά και πότε γρήγορα.Ας ξεκινήσουμε να βγάζουμε την ομορφιά μέσα από το κουτί αυτό.Είτε όταν είμαστε χαμένοι στη θλίψη μας είτε όταν δεν είμαστε καλά.Πάντα υπάρχει λίγο φως!Αυτό μας κρατά ζωντανούς! '')

Η εξομολόγηση...

Κι όμως ποτέ δε σε ξέχασα και ας περάσανε κάποια χρόνια.Δε ξέρω πάλι γιατί θα γράψω για σένα...Ίσως μάλλον ξέρω.Γιατί έμεινε ένα κενό μεταξύ μας-ένα αδιέξοδο.Ξέρεις και ξέρω πως έχουμε αλλάξει και οι δύο.Δεν είμαι εγώ,δεν είσαι εσύ.Τότε ήμασταν δύο παθιασμένα παιδιά στην ενηλικίωση...Δε ξέραμε τι νιώθαμε,δε ξέραμε τι θέλαμε...Ήμασταν μπερδεμένοι!Εσύ είχες ένα λόγο.Ήσουν με άλλη.Εγώ όμως;Τέλοσπάντων δεν έχει σημασία να μιλάμε για αυτά.Τέσσερα χρόνια πέρασαν.Κι όμως σε σκέφτομαι.Θέλω να σε καλά και αυτό μόνο.Εγώ ποτέ δε ξεχνώ.Να το θυμάσαι...