Ο πόνος = ΖΩΉ

Σημερα γιορταζω τον πονο μου γιατι με τον πονο μου εγινα ενα,τον αγαπησα .Αυτος ηταν κοντα μου στα δυσκολα.Αυτος με εμαθε να πολεμω να παραμεινω ζωντανος,να συγχωρω,να αγαπω.Χωρις αυτον δε θα μαθαινα το ελαχιστο και τον ευχαριστω!

Μπορει να μην τον εκτιμω αλλα αυτος με κανει να νιωθω ζωντανος,να βγω απο το νεκροταφειο μου και την κακομοιρια μου!!!

Εμεις οι ανθρωποι δεν τον θελουμε,τον βλεπουμε εχθρο μας ομως αυτο ειναι ενα μεγαλο λαθος που νομιζει το μυαλο μας!!!

Μας ανοιγει νεα μονοπατια,τις σκουριασμενες πτυχες του εαυτου μας που πιασαν αραχνες και μας λεει: εεε εσυ; δε θα ξυπνησεις ποια; -Για ποσο θα αντεχεις να σε πονω ακομα; Ξυπνα ανθρωπε μου εγω για σενα το κανω γιατι καταβαθος σε νοιαζομαι κι ας μη με θες κοντα σου!

Η ΧΑΡΑ κρατα μια στιγμη δεν την καταλαβαινεις γιατι τη νιωθεις εντονα και ο χρονος χανεται ενω στην ουσια εχει την ιδια διαρκεια με τον πονο...αλλα εμεις ως συνηθως κολλαμε σε αυτο που μας πονα και μας πληγωνει!!!ΟΧΙ!!! Η ζωη μας ειναι και πονος και χαρα!Δε γινεται αλλιως -πρεπει να το αποδεχτουμε και να τον αγκαλιασουμε τον πονο...Γιατι χωρις αυτον δε θα ημασταν ανθρωποι που συνεχιζουν να ζουν,να προσπαθουν και να ελπιζουν! :-)

 Υ.Γ Μια πληγωμενη νυχτα του Ιουλη...13’