Αυτό που θα ήθελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δε ξέρω απο ποιον να τη ζητήσω.Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.Από ποιον να τη ζητήσω τώρα....
Και τι ωφελεί...
Αυτό που θα ήθελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του και να κλάψω.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα.Για όσα ονειρεύτηκα.Για όσα ένιωσα.Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.Για όσα ήρθαν.Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν.Για όσα μ'ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα...
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν'ακούσω τη φωνή του,να μου πει ψιθυριστά: <<Μην κλαις>>.Μόνο αυτό.Τίποτ'άλλο.
Μην κλαις.Μόνο αυτό...
...
Είχα δει πολλούς ατσαλάκωτους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με αναισθησία.Δεν έπεφτα από τα σύννεφα.
Πίστευα και πιστεύω,πως όταν η ψυχή δεν έχει χαρακιές δε βρίσκει δρόμο να τρέξει μέσα της ο καημός του άλλου.
